Een jaar geleden besloot ik dit editoriaal door 2016 te voorspellen als hét jaar van de uitdagingen voor Afrika. Vandaag stellen we vast, dat de situatie niet echt veranderd is. De stagnatie van de wereldwijde economie met in het kielzog nog steeds lage prijzen voor de grondstoffen heeft ervoor gezorgd, dat een instabiel socio-politiek klimaat het Continent blijft dooreenschudden. Zelfs rekening houdende met de verschillende groei van land tot land, kunnen we niet anders dan vaststellen, dat de vergelijking tussen de cijfers van vandaag en de positieve trend van het begin van het decennium uiting geeft aan een situatie die complexer is dan ooit.
En toch blijft de stelling overeind, dat het continent zelfs in een zeer nabije toekomst de economische motor zou kunnen worden van de wereld. Dankzij zijn enorme bodemschatten, een bevolking waarvan de jongere generatie de grote meerderheid vormt, een snelle urbanisatie en een voortdurend muterende technologische evolutie, beschikt Afrika in zijn totaliteit over de essentiële voorwaarden om een geprogrammeerde groei te realiseren. Dit perspectief verdient echter enig voorbehoud wil het in realiteit worden omgezet. Dient de Afrikaanse toekomstige politiek niet eerst geactualiseerd te worden door ze aan te passen aan de verschillen op economisch, sociaal en politiek vlak van de diverse regio’s die erbij betrokken zijn? Dienen er zich geen vragen gesteld over en desnoods wijzigingen aangebracht aan:
de huidige politieke en economische modellen? Waarbij er voldoende verbeeldingskracht moet worden ingebouwd, om in voorkomend geval te tornen aan het klassieke conceptuele kader, waarbinnen men de dynamiek van het continent traditioneel situeert.
de notie van “ontwikkelingshulp”, die op basis van soms onevenwichtige economische akkoorden de Afrikaanse economieën vaak versmacht en de koloniale dominantie bestendigt? Moet deze notie niet worden verworpen? Europa is allang niet meer het centrum van de wereld, zelfs al is het nog altijd een machtige speler. In deze context dringt een herdefinitie van de relaties tussen Europese staten en Afrikaanse, maar ook Aziatische, zich op, waarbij partnerships gestoeld gaan op wederzijds respect voor de belangen van alle betrokken partijen.
de democratie en haar verkiezingssystemen? Hebben deze systemen al niet vaak genoeg hun grenzen bereikt? Door alsmaar te pogen de eeuwenoude, op consensus gebaseerde, Afrikaanse wijsheid te vervangen door een soort westerse democratie werden de omstandigheden gecreëerd waarin fraude, geweld en diefstal pas echt gedijen.
“Mooie woorden”, zal U me zeggen, “maar dan nog …” Wel, ze neerschrijven zet aan tot reflectie en in deze eerste helft van de XXIste eeuw zou de privésector kunnen (moeten!) meewerken aan het tot stand brengen van een nieuwe politiek-economische context deze tijd waardig. Het kader van een Kamer van Koophandel zoals deze van CBL-ACP leent zich daar uitermate goed toe.
Tot daar mijn voorstellen voor 2017! Gelukkig Nieuwjaar!
